Epilog

„Każdy związek jest podróżą,

 a podróż bez ryzyka nie istnieje,

 najlepsze co możemy zrobić,

 to znaleźć sobie towarzysza,

 z którym chciałoby się ją odbyć.”

Dwa lata później…

Stoję przed drzwiami. Tak stoję, co prawda wsparta na czyimś ramieniu ale stoję. Serce wali mi jak młotem ale jestem szczęśliwa. Nie liczy się teraz nic oprócz tego, żeby przebyć dystans około dwudziestu metrów. No i mam pomoc mężczyzny, który cały czas mocno trzyma mnie pod ramię dbając aby nic mi się nie stało. Czego nauczyłam się w ostatnim czasie? Tego że warto wybaczać. Choć może być to trudne, ba, właśnie takie jest, to warto. Bo czasem dzięki temu w naszym życiu zachodzą takie zmiany o jakich nigdy byśmy nie marzyli. Spełniają się marzenia. Ile razy oglądając łzawy film i cichutko szlochając myślałam, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Ile razy marzyłam, żeby stać się bohaterką filmu tylko na ten jeden moment. Na tą jedną chwilę, poczuć się jak księżniczka spotykająca swojego księcia. Poczuć te motylki w brzuchu o których tyle się mówi. Spojrzeć w czyjeś oczy i zobaczyć w nich swoje odbicie. Zatonąć w tych upragnionych tęczówkach. Spleść palce z palcami tej drugiej osoby. Osoby, bez której nie można już wyobrazić sobie dalszego życia. Wiedząc, że bez niego to już nie życie, to tylko marna egzystencja. Wybaczyć… czasami tak niewiele, a czasami tak wiele. Co można wybaczyć? Zdradę? Oszustwa? Tak, to właśnie można wybaczyć, nie mówię oczywiście, że jest to łatwe… A czy można wybaczyć komuś, kogo przez wiele lat obwiniało się o zniszczenie życia? Czy można o tym najzwyczajniej zapomnieć? Nie… ale można spróbować to naprawić. Bo właśnie wtedy, nie rozpamiętując przeszłości można skupić się na teraźniejszości. Ja wybaczając zyskałam wiele. Kto wie czy nie całe życie. Tak właśnie czuję się w tej chwili. Czuję jakbym zaczynała coś zupełnie nowego. Piękniejszego i szczęśliwszego. Dla mnie wybaczenie stało się kluczem do szczęścia. Właśnie teraz zaczyna się moja bajka. Jaki będzie koniec? Tego nie wie nikt, ale choć ktoś może mi mówić, że ten dzień jest końcem, ja wiem, że jest początkiem. Dlaczego? Bo nie rozpamiętuję przeszłości. Bo żyję teraźniejszością. I jeżeli tylko mogę, staram się aby wokół mnie były tylko te wybrane osoby….

Tak więc wracając do chwili obecnej… stoję. I czekam. Czekam na sygnał. Mam na sobie białą długą sukienkę. Żadnych szpilek, ledwo idę w normalnych trampkach, które skutecznie ukrywa moja kreacja. W prawej ręce trzymam kule, której tak bardzo nie chciałam tu dziś brać ale w końcu ustąpiłam. Lewą trzymam ramie mężczyzny po czterdziestce. Odwracam się i widzę, że on także mi się przygląda. Widzę niebieskie tęczówki, takie same jak moje. I choć kiedyś nie potrafiłabym sobie wyobrazić tej chwili, teraz właśnie stoję w drzwiach kościoła a obok mnie stoi mój tata.

- Już czas, córeczko.

Skinęłam głową i ruszyliśmy. Pomału. Powiedziałabym, że idę jak kaleka ale jestem kaleką. Jeszcze. Ale już w coraz mniejszym stopniu. To już się nie liczy bo widzę jego. Jestem daleko ale już widzę, jego szeroki uśmiech. Po drodze mijam mnóstwo ludzi, którzy są wpatrzeni właśnie we mnie. Ale ja w drugiej ławce dostrzegam tę osobę, której szukam. Jest uśmiechnięty. Też jest szczęśliwy, tak samo jak ja. Mój przyjaciel. Na dobre i na złe. Chyba nie wspomniałam, że to także poniekąd moja zasługa, że on jest teraz szczęśliwy? Bo dzięki mnie poznał dziewczynę, którą widzę teraz u jego boku. Widzę jej promienny uśmiech i robi mi się ciepło na sercu. Carina. Może właśnie dlatego, musiałam wylądować w Austrii? Dlatego aby on mógł tam poznać ją… Gdy wreszcie jesteśmy u celu, u mojego boku ojca zastępuje Stefan. Czy mówiłam, że wcześniej serce waliło mi jak młotem? W takim razie co działo się ze mną teraz? Choć chcę zapamiętać tę chwilę z najdrobniejszymi szczegółami, to wiem, że przez stres tak się nie stanie.

„Przez wszystkie te tysiąclecia ludziom nie udało się rozgryźć zagadki, jaką jest miłość. Na ile jest sprawą ciała, a na ile umysłu? Ile w niej przypadku, a ile przeznaczenia? Dlaczego związki doskonałe się rozpadają, a te pozornie niemożliwe trwają w najlepsze? Ludzie nie znaleźli odpowiedzi na te pytania i ja też ich nie znam. Miłość po prostu jest, albo jej nie ma.”

______________________________________

No i nadszedł koniec. Długo myślałam o końcu tej historii ale gdy nadszedł ten moment trudno było mi dodać epilog. Mimo wszystko zżyłam się z bohaterami i z Wami! Chciałabym podziękować tym, którzy wytrzymali tu ze mną do końca, należą Wam się wielkie podziękowania <3 Tak jak już kiedyś wspominałam z końcem tego opowiadania zacznie się nowe. Za tydzień tutaj pojawi się prolog :) 

Dziękuję Wam jeszcze raz z całego serca!