Rozdział 8

"Niektórzy ludzie są jak anioły...

Przychodzą niespodziewanie, dają pomocną dłoń, pomagają się podnieść...

A gdy już jest dobrze, odchodzą równie niespodziewanie jak się pojawiły 

i powodują jeszcze większy upadek..."

Wtedy pozostają tylko dobre wspomnienia.

Drugi dzień LGP, drugi konkurs, tym razem indywidualny. Choć konkurs miał się rozpocząć dopiero wieczorem, na prośbę polskiej reprezentacji, pod skocznią pojawiłyśmy się przed południem. Nie spędziłyśmy jednak tego czasu na wałęsaniu się bez celu w pobliżu obiektu sportowego. Zostałyśmy poproszone o spędzenie tego czasu ze skoczkami. Zaprosili nas do swojego domku, mogłyśmy przyglądać się im treningom, ćwiczeniom i zabawom (których nie brakowało). To było niesamowite, zobaczyć ich od tej drugiej strony. Stałam oparta o ścianę budynku obserwując skoczków, którzy to pojawiali się, to znikali, z którejś strony. Kawałek dalej zobaczyłam Austriaków. Dwójka z nich od razu zwróciła moją uwagę. Był to Stefan i Michael. Dwaj, prawdziwi przyjaciele, właściwie nierozłączni. Gdy byli razem zachowywali się jak mali chłopcy bawiący się na podwórku przed blokiem. Właśnie w tej chwili grali w jakąś grę, której zasad nie rozumiałam, zastanawiałam się nawet czy oni sami znają jej zasady. Mimowolnie uśmiechnęłam się spoglądając na nich. Wtedy właśnie wzrok Stefana spoczął na mnie, pomachał i szeroko się uśmiechnął, mogłabym na ten uśmiech patrzeć godzinami. Odwzajemniłam uśmiech, wtedy Stefan spojrzał na przyjaciela, ten także odwrócił twarz w moim kierunku i uniósł kąciki ust ku górze. Nie był to szczery uśmiech, tego byłam pewna. Gdy tylko wzrok Stefana skierował się znowu na mnie, mina Michiego momentalnie się zmieniła. Biła od niego pogarda i chłód. No to przynajmniej było szczere. Chciałam to z nim wyjaśnić, chciałam wiedzieć, co takiego zrobiłam. Nie widziałam w tym jednak najmniejszego sensu. Po co? Przecież prawdopodobnie dzisiaj widzę go po raz ostatni w życiu. Nagle poczułam jak ktoś kładzie dłoń na moim ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam Maćka.

- Masz nowych kolegów? – kiwnął głową w stronę Austriaków.

- Właściwie to jednego… - odpowiedziałam. Michaela na pewno kolegą nazwać nie mogłam.

- Blondasek jest dziwny, a Stefana kiedy poznałaś?

- Sam wczoraj ich dla mnie ściągnąłeś – przypomniałam – a później spotkałam go przed hotelem.

- To z nim wczoraj zniknęłaś?

- Oj, od razu zniknęłam. Po prostu byłam na spacerze.

- Ale z nim?

- No, tak. To problem? – widziałam po jego twarzy, że nie był zachwycony faktem iż zapoznałam się z młodym Austriakiem.

- Nie, skądże.

- Maciek! Chodź tu na chwilę! – usłyszeliśmy wołanie Kamila.

- Idę! – odwrócił się i odszedł, nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem.

No i co miałam teraz ze sobą zrobić? Magda gdzieś zniknęła, pewnie znalazła mnóstwo rzeczy do obfotografowania. Zobaczyłam, że Kraft stoi teraz przed ich domkiem sam. Michiego nie było nigdzie na horyzoncie. Skierowałam się więc w jego stronę, a gdy zobaczył, że idę wyszedł mi naprzeciw. Po chwili, jego silne ramiona już obejmowały moje drobne ciało. Choć był to tylko przytulas na powitanie, mogłabym tak trwać w jego objęciach częściej. Nie był to już dla mnie taki szok jak poprzedniego dnia, mogłam więc poczuć jego zapach. Gdy odsunęliśmy się od siebie zobaczyłam, że przygląda nam się Gregor. Uśmiechnął się lekko gdy zobaczył, że na niego patrzę, odwrócił się i odszedł.

- I jak tam nastawienie przed konkursem? – zapytałam Stefana.

- Nastawiony na zwycięstwo! – powiedział z szerokim uśmiechem.

- Hej, hej! Nie zapominaj, że startują również Polacy! – zaczęłam się śmiać – Nie byłabym taka pewna tego twojego zwycięstwa.

- Kamilowi mogę z czystym sercem podarować drugie miejsce – powiedział śmiejąc się.

- On chyba myśli odwrotnie. Będzie wojna! – powiedziałam unosząc zaciśniętą pięść do góry.

- Jasne! To komu będziesz kibicować? – to było podchwytliwe pytanie! Zawsze kibicowałam jemu i Polakom. Nie mogłam wybierać.

- Haha, już myślisz, że tobie? To się mylisz. – na jego twarzy zobaczyłam, że jakby utracił cały zapał.

- Ex aequo miałam na myśli! Zawsze wolę myśleć o remisie – powiedziałam donośnie, na co się zaśmiał i entuzjazm momentalnie powrócił na jego twarz.

- No ewentualnie może być – powiedział wesoło.

Nagle usłyszałam głos Dietharta przechodzącego akurat obok nas. Nie zrozumiałam kompletnie co powiedział gdyż mój niemiecki był tragiczny. Powiedział to jednak z uśmiechem, na co Stefan zaśmiał się, odpowiedział mu niestety także po niemiecku i popukał się palcem w czoło patrząc na niego. Oboje wybuchli śmiechem a ja stałam i patrzyłam na nich nie mając pojęcia o co chodzi.

- Może musisz już iść co? – spytałam. Nie chciałam, żeby zaniedbywał cokolwiek chcąc być dla mnie miły.

- Mam jeszcze chwilę. Ale za moment faktycznie będę musiał się zbierać.

- Nie ma problemu. Może lepiej już idź a ja wrócę do swoich – powiedziałam uśmiechając się.

- Ale nie zapomnij trzymać za mnie kciuków.

- Nigdy! – zaczęłam się śmiać, odwróciłam się i ruszyłam w stronę domku Polaków. Miałam taki dobry humor, roznosiła mnie energia. Okazało się, że Madzia się znalazła.

- Zostało ci jeszcze jakieś miejsce na karcie pamięci? – spytałam, wiedząc, że jak ona się wkręci w robienie zdjęć to nie może przestać.

- Spokojnie, wystarczy. Bardziej bym się bała czy mi sprzęt się nie rozładował.

- Nawet mnie nie strasz!

Rozmowę przerwał nam Maciek.

- Wiecie, że konkursu nie musicie oglądać z sektora? Może chcecie zostać z ekipą?

- O nie! Nie po to płaciłam za bilety, żeby teraz z nich nie skorzystać.

- Jak wolisz – powiedział wzruszając ramionami – ale chyba kciuki będziesz trzymała co?

- Jeszcze się głupio pytasz! Oczywiście, że tak! – zapewniłam – ale teraz dobrze by było żebyśmy poszły już zająć sobie dobre miejsce.

- Idźcie, idźcie. A co powiesz jeszcze na przekazanie mi trochę mocy?

- Hahaha co? – nie miałam pojęcia co ma na myśli jednak po chwili się dowiedziałam. Gdy wskazał palcem na swój policzek i odwrócił wzrok. Tak to sobie wykombinował… Cwaniaczek, no ale co miałam zrobić? Cmoknęłam go szybko w policzek, uśmiechnęłam się dostrzegając szeroki uśmiech na jego twarzy i poszłam wraz z przyjaciółką do sektora.

- Ty ej, weź się zdecyduj co? – powiedziała ze śmiechem gdy byłyśmy już na miejscu.

- Co?

- No tu kręcisz ze Stefanem, tutaj z Maćkiem… - spojrzała na mnie i zaczęła ruszać znacząco brwiami, na co ja nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

- Daj spokój. Maciek to przyjaciel, a Stefana zobaczę pewnie dopiero za rok i to niewiadomo czy w ogóle będzie mnie pamiętał. 

- No wiesz, z boku to wygląda trochę inaczej, a co do Stefana, to nigdy nic nie wiadomo.

Wolałam się w to nawet nie angażować, bo wiedziałam, że już niedługo będę musiała wrócić do normalnego świata, do szarej rzeczywistości, a po ostatnich przeżyciach pozostaną tylko wspomnienia i bezcenne dla mnie zdjęcia.

Konkurs przebiegał bez większych problemów jednak pod koniec trochę popsuła się pogoda. Ostatni zawodnicy nie mieli najlepszych warunków jednak dali radę. Oczywiście, tak jak zawsze kibicowałam naszym oraz Austriackim skoczkom. Ku naszej radości wygrał Kamil! Drugie miejsce zajął Severin Freund a trzecie Stefan! Ten ostatni był trochę zawiedziony no ale przecież trzecie miejsce to bardzo dobra lokata – tłumaczyłam mu gdy wreszcie udało nam się przedostać do nich z gratulacjami.

- Agata? Będziesz na jutrzejszym konkursie w Zakopanem? Czułbym się lepiej!

- Bardzo bym chciała ale nie mogę. Przykro mi.

- To znaczy, że w najbliższym czasie się nie zobaczymy?

- Szczerze – było mi to ciężko mówić. Patrzyłam na niego a słowa nie chciały przejść przez gardło. Nie chciałam aby spełniło się to co próbowałam mu powiedzieć ale takie były fakty – nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek się spotkamy.

- Nawet tak nie mów – w jego głosie także słyszałam żal – spotkamy, spotkamy. Nie dam ci o mnie zapomnieć – to, powiedział już z uśmiechem. 

Było już późno więc ludzie dość szybko opuszczali skocznię. Tak jak poprzedniego dnia do centrum zabrałyśmy się z naszymi reprezentantami. Przynajmniej nie musiałyśmy się po nocy martwić o busa. Tym razem jednak wysiadłyśmy niedaleko naszego miejsca noclegowego aby nikt nie musiał nas później odprowadzać. Gdy byłyśmy już w pokoju, mój telefon zadzwonił. Był to Maciek z propozycją abyśmy pojechały z nimi na jutrzejszy konkurs w Zakopanem.

- Maciek, przecież dobrze wiesz, że cudem udało mi się nakłonić mamę aby zgodziła się na Wisła a tu nagle mam jej wyskoczyć jeszcze z Zakopanem?

- Przypominam ci tylko, że od wczoraj masz już osiemnaście lat.

- Poza tym nie mam nawet załatwionego noclegu ani kupionych biletów.

- Bilety to nie problem, kto powiedział, że masz mieć miejsce w sektorze? Będziesz nam kibicowała razem z kadrą! A jeżeli chodzi o nocleg to zostaw to mnie. Dwa noclegi dla nas to żaden problem! Najwyżej kimniemy się w czterech w jednym pokoju a wy zajmiecie jakąś „dwójkę”. Już nie takie akcje się robiło, uwierz – powiedział ze śmiechem. Była to kusząca propozycja nie powiem, że nie.

- O której wyjeżdżacie?

- Po ósmej rano. To znaczy, że się zgadzasz? – słyszałam w jego głosie entuzjazm.

- Tego nie powiedziałam! Dam ci znać jutro z rana. No i jest jeszcze jedna kwestia. Skąd wiadomo, że nie reszta drużyny nie będzie miała nic przeciwko?

- Już myślałem, że o to nie spytasz a ja tu ściągnąłem chłopaków – nagle usłyszałam donośne głosy. Skoczkowie krzyczeli tak, że nie dało się rozróżnić co mówią. Jednak z łatwością poczułam, że nie mają nic przeciwko mojemu i Magdy towarzystwu, są wręcz zachwyceni tą opcją.

- Dobra, ucisz ich z łaski swojej – powiedziałam śmiejąc się. Nie wiem co zrobił ale momentalnie wokół niego zapanowała cisza. Choć chwila… no niezupełna, słyszałam czyjś stłumiony śmiech ale nie zwracałam na niego uwagi.

- Pomyślę i zadzwonię rano. Dobranoc – po tych słowach rozłączyłam się.

Przedstawiłam całą sytuację Magdzie, byłam ciekawa co na to powie.

- Agata, wiem, że chcesz tam jechać. Ale ja nie mogę – fakt, poczułam ukłucie, spodziewałam się wsparcia z jej strony. To ona zawsze była wariatką, która bez zastanowienia podejmowała decyzje a ja byłam tą wiecznie rozsądną i odpowiedzialną.

- Spoko, nie ma sprawy – starałam się nie dać po sobie poznać, że żałuję, jednak ona znała mnie na wylot.

- Nie przejmuj się! Jutro wrócę do domu a ty pojedziesz z chłopakami! – powiedziała z radością.

- Nie, przyjechałyśmy razem i razem wrócimy.

- Nie wygłupiaj się! Nie możesz z tego zrezygnować. Mną się nie przejmuj i jedź – wtedy odezwała się we mnie moja natura. Wątpliwości. Zawsze najpierw był zapał a później milion rzeczy, które chciały żebym zrezygnowała. Wiedziałam, że spontaniczne decyzje nie są w moim stylu ale kiedy zacząć być nieodpowiedzialnym jak nie teraz? Wtedy przypomniałam sobie, że przecież mój brat miał przyjść i kolejne ukłucie. Za dużo kombinowania a poza tym mama mnie zabije. Dla niej wiek nie ma znaczenia.

- No zrób to! Rano zadzwonisz do mamy i Patryka i przełożysz wszystko o dzień później.

Poczułam w moim brzuchu jak bardzo jestem zdenerwowana. Czułam się jakby w żołądku obudził mi się potwór, który nagle zaczął się wiercić. Już wiedziałam, że nie wyśpię się tej nocy. Miałam tendencję to analizowania wszystkiego w nocy, gdy jest ciemno, wtedy wszystko wydaje się… inne, ani prostsze ani łatwiejsze, po prostu inne.

Zasnęłam nad ranem a o szóstej trzydzieści obudził mnie budzik Magdy.

- Oszalałaś? Po co włączyłaś ten budzik? – zaczęłam.

- Żebyś zdążyła załatwić wszystko z wyjazdem – powiedziała z uśmiechem na twarzy. Ponownie poczułam jak serce zaczyna mi walić. Zawsze tak miałam. Przecież nie mogłam teraz budzić mamy i brata. Po czym przypomniałam sobie, że oboje są już w pracy. Raz się żyje! Zatelefonowałam najpierw do mamy. Nie obyło się oczywiście bez „coś ty znowu wymyśliła”, „co ty sobie wyobrażasz” , „zwariowałaś?” i tym podobnym tekstom. Jednak jakimś cudem się udało. Teraz pozostała mi już łatwiejsza część zadania. Z Patrykiem nie było problemu a nawet dobrze to wyszło „młoda, sorry, miałem dzisiaj do ciebie dzwonić, że nie dam rady. Przyjdę jutro”. Kamień spadł mi z serca. Maciek ogromnie ucieszył się na moją wiadomość.

Pożegnałam się z przyjaciółką i ruszyłam w stronę hotelu w którym nocowali skoczkowie. Teraz byłam już skazana na nich. Wszyscy kolejno wyściskali mnie, za to, że zgodziłam się z nimi pojechać.

- A na miejscu będziesz miała okazję spotkać się z Ewą! – krzyknął na zachętę Kamil. Ucieszyło mnie to. Jedna normalna osoba, z którą będzie można normalnie porozmawiać a nie tylko z tymi wariatami. Gdy wyszliśmy z budynku i panowie zaczęli ładować rzeczy do busa zauważyłam, że nie ma już pojazdu austriackiego, który mijałam pół godziny temu. No to Stefan się zdziwi – pomyślałam, na co nie mogłam się nie uśmiechnąć. Droga minęła bardzo szybko a chłopaków rozpierała energia. Szczególnie Kamil cieszył się na skoki w Zakopanem. Cały czas wszyscy się śmiali i wygłupiali, był to taki „wesoły autobus”. Na miejscu czekała już żona Kamila. To było takie urocze gdy wpadli sobie w objęcia. Chyba zawsze będę ich uważała za najsłodszą parę! Wszyscy się z nią przywitali, ja zostałam na koniec. Było to dopiero moje drugie spotkanie z nią ale gdy tylko mnie zobaczyła od razu szeroko się uśmiechnęła i uściskałyśmy się przyjaźnie.

- Dobra panowie! Trzeba się szykować! – usłyszeliśmy głos trenera.

Maciek poczochrał mnie po głowie, uśmiechnął się i powiedział, że zostawia mnie w rękach Ewy.

- Mówiąc szczerze, nie poznaję go ostatnio – powiedziała gdy wszyscy się oddalili.

- Hę? – nie wiedziałam co ma na myśli.

 - No Maćka. Zachowuje się przy tobie zupełnie inaczej niż zwykle.

- Co masz konkretnie na myśli?

- Jest bardziej wesoły i otwarty. Zawsze trudno było go rozgryźć, nigdy nie wiadomo było jaki humor akurat będzie miał nasz Kotek.

- Faktycznie. Nie znam go od tej drugiej strony.

- Ale wiesz, że powód tego może być tylko jeden? – zrobiłam zdziwioną minę – Zakochał się.

- Wydaje ci się… - powiedziałam. Podejrzewałam to a tak bardzo chciałam się mylić. Był świetnym przyjacielem ale tylko PRZYJACIELEM.

- Wiem co mówię, a raczej widzę – powiedziała uśmiechając się. Zauważyła chyba moją minę gdyż z jej ust padło pytanie – ale ty w nim nie bardzo co?

- Jest dla mnie przyjacielem – powiedziałam od razu. Nie chciałam owijać w bawełnę. Czułam, że mogę jej powiedzieć prawdę.

- Spokojnie, czasami uczucie rodzi się z czasem, zobaczysz, wszystko jakoś się ułoży. Chyba, że może jest ktoś… - zaczęła, zachęcając mnie do dokończenia jej zdania.

- Nie, nie ma – skłamałam. Po co miałam wspominać o czymś co i tak nie miało prawa istnienia. W moich myślach pojawiła się roześmiana twarz Stefana jednak szybko chciałam pozbyć się tego widoku. Nie powinnam nawet o nim myśleć. Poza tym sama nie wiedziałam jeszcze jak nazwać to co czułam do Austriaka. Wydawało mi się jednak, że Ewa dostrzegła moje zawahanie lecz nic nie powiedziała.

Ewa chciała porobić trochę zdjęć okolicy więc po prostu chodziłam za nią, czasami odpowiadając na zadane przez nią pytanie. Trzeba przyznać, że potrafiła człowieka przekonać do różnych rzeczy. Udało jej się namówić mnie, żebym zapozowała jej do kilku zdjęć. Wiedziałam, że ma talent ale teraz mogłam się przekonać o tym na własnej skórze. Zdjęcia były naprawdę świetne. Następnie poszłyśmy coś zjeść. Lubiłam ją, można było z nią porozmawiać tak na luzie, nie naciskała a jednocześnie i tak wiedziałam, że mogę jej zaufać. Wiadomo, nie w stu procentach ale jednak zaufać.

Gdy wróciłyśmy pod skocznię, wokół był już tłum. Nie byłam przyzwyczajona do tego, że mogę sobie tak po prostu wejść bocznym wejściem i iść do domków skoczków. Widziałam, sportowców różnych narodowości, przed chwilą przeszedł koło mnie Andreas Wellinger. Siedziałyśmy z Ewą pod domkiem skoczków gdy usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Nie znałam tego numeru. Otworzyłam ją a moim oczom ukazał się tekst w języku angielskim.

Szkoda, że nie Cię tu nie ma. Czułbym się lepiej ale i tak wiem, że dzisiaj będzie lepiej niż wczoraj. Stefan :)

Nie miałam pojęcia skąd ma mój numer. Jak widać w środowisku skoczków nie trudno o żadną informację. Podniosłam głowę i zobaczyłam go w oddali. Stał do mnie plecami, chyba jeszcze mnie nie widział. Powiedziałam Ewie, że za chwilę wrócę i udałam się w jego stronę. Nie widziałam jednak z kim rozmawiał. Z kim by innym… oczywiście z Michim. Wyciągnęłam telefon i napisałam wiadomość na numer, z ostatniej przychodzącej wiadomości.

Kto powiedział, że nie? :p Odwróć się lepiej.

Gdy wysłałam wiadomość byłam już niedaleko. Widziałam, że wyciąga telefon, chwila zawahania i odwraca się z wyrazem niedowierzania. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Podeszłam do niego a on szybko porwał mnie w ramiona i podniósł. Od razu oboje zaczęliśmy się śmiać. Kiedy postawił mnie już na ziemi odwrócił się, żeby powiedzieć coś do swojego przyjaciela jednak Michaela już tutaj nie było. Był jakieś osiem metrów dalej i szedł przed siebie.

- A temu o co chodzi? – spytałam. Chciałam wiedzieć.

- O nic. Pewnie ktoś go zawołał czy coś – powiedział z uśmiechem.

- Nie zauważyłeś jak na mnie patrzy? Jakbym mu co najmniej matkę zabiła.

- Wydawało mi się, że jest w stosunku do ciebie w porządku – widziałam po jego twarzy, że faktycznie jest zdziwiony.

- Dobra, nieważne. Jeżeli jeszcze kiedyś w przyszłości go spotkam to sobie to z nim wyjaśnię…

- Może ci się wydawało? Ale porozmawiam z nim.

- Nie, nie rób tego. Kiedyś to załatwię – uśmiechnęłam się.

- Dobra, jak to się stało, że tutaj jesteś? – znowu szeroki uśmiech.

- A no taka niespodzianka – powiedziałam śmiejąc się – Maciek mnie poprosił więc jestem.

- Ahaa, Maciek?

- No tak, a właściwie to reszta chłopaków też. Wiesz co? Chyba powinnam już iść. Daj z siebie wszystko jak zawsze trzymam kciuki!

Wróciłam do siedzącej Ewy.

- No to ja już chyba wiem co jest grane – powiedziała uśmiechając się do mnie.

- Nie wiem o czym mówisz – nie udało mi się jednak zachować kamiennej twarzy i uśmiech mimowolnie pojawił się na mojej twarzy.

- Okej, nie chcesz mówić nie mów.

Wspaniale oglądało mi się zawody z Ewą i kadrą. Na szczęście pogoda sprzyjała. Konkursy w Zakopanem naprawdę mają w sobie jakąś magię. Stefan miał rację. Było lepiej niż wczoraj. Zajął drugie miejsce! Zaraz za… Kamilem! Ewa rzuciła mi się na szyję ze szczęścia. Obie skakałyśmy szczęśliwe. Dawid znalazł się na dziewiątym miejscu a reszta naszej reprezentacji uplasowała się w drugiej i trzeciej dziesiątce. Wspaniały konkurs. Szybko pozbieraliśmy swoje rzeczy i udaliśmy się do hotelu. Przed nim zobaczyliśmy busa Austrii i Norwegii.

       Tak jak obiecał Maciek, pokój miałam dla siebie. Wieczorem jeszcze trochę porozmawialiśmy po czym każde poszło do siebie. Spało mi się wyjątkowo dobrze, to chyba z nadmiaru wrażeń. Obudziłam się rano i przez okno zobaczyłam zbierających się pomału Austriaków. Nie mogłam pozwolić aby uciekli bez pożegnania. Szybko się ogarnęłam i wybiegłam przed hotel. Od razu wpadłam w objęcia Stefana gdyż wczoraj nawet nie miałam kiedy pogratulować mu drugiego miejsca. Pożegnałam się szybko ze wszystkimi i wróciłam do Krafta. Było chłodno a ja wyszłam w krótkim rękawku. Widząc to przytulił mnie mocno do siebie a ja objęłam go tak, że moje ręce znajdowały się pod jego polarem. Było mi tak dobrze. Nie wiedziałam kiedy będę mogła znowu go przytulić i czy w ogóle to kiedyś jeszcze nastąpi. Usłyszałam, że chłopak cicho się śmieje, podniosłam delikatnie głowę i zobaczyłam, że patrzy na coś za mną z szerokim uśmiechem. Szybko się odwróciłam i zdążyłam jeszcze dostrzec Gregora szczerzącego się od ucha do ucha z dwoma pokazanymi kciukami w górę. Jednak już po chwili zaczął się rozglądać i pogwizdywać jak gdyby nigdy nic. Sama zaczęłam się śmiać, na co uśmiechnął się do mnie i wszedł do busa. Zaraz za nim nie zwracając na nas uwagi wszedł Michi i reszta załogi. Na pożegnanie cmoknęłam Austriaka w policzek co on po chwili odwzajemnił i wszedł do autobusu. Nadal czułam jego zapach. Stałam i machałam kiedy odjeżdżali po czym gdy zniknęli na zakręcie wróciłam do hotelu gdyż Piotrek właśnie wołał mnie na śniadanie.

      ___________________________________

      To już chyba będzie normalne, że rozdziały będą pojawiały się w niedzielę. Po prostu wcześniej nie potrafię się wyrobić. Jak Wam się podoba? Mam nadzieję, że nie jest najgorzej. Trochę mnie to boli, że jeszcze właściwie nic się nie dzieje. Wybaczycie? 

      Dziękuję za wszystkie komentarze i jak zwykle proszę o ich jak największą ilość ponieważ chcę znać Wasze zdanie :) 

      Do następnego! Buziaki ;*