Rozdział 7

"Czasem jeden mały przypadek sprawia, 

że całkiem niespodziewanie na naszej drodze pojawia się ktoś,

na kogo czekaliśmy od bardzo dawna. 

I ta właśnie osoba daje nam szczęście, którego nam brakowało."

Po północy obudził mnie dzwonek telefonu. Zaspana szybko się zerwałam i spojrzałam na wyświetlacz „Madzia”. Serce od razu zaczęło mi szybciej bić, pierwsze co przyszło mi do głowy to myśl, że coś się stało i nie może jutro (a właściwie już dzisiaj) ze mną jechać. Drżącą ręką podniosłam telefon, odebrałam przykładając go do ucha.

- Halo? – spytałam i momentalnie odsunęłam telefon od ucha gdyż usłyszałam jej „jakże powalający wokal”

- Stoooo lat, stooo lat, niech żyje, żyjee naaaaam! Nieeeech żyje nam!!! – właściwie to krzyczała – Życzę ci dużo, dużo zdrówka! Fajnego chłopaka! Spełnienia marzeń! Najlepszych osiemnastych urodzin, które spędzisz ze mną! Jak najwięcej przypałów… oczywiście też ze mną! No i wszystkiego, wszystkiego naj!

- Dziękuuuuuję! – powiedziałam to chyba za głośno, gdyż usłyszałam kaszel ojczyma z sąsiedniego pokoju – Jesteś kochana ale lepiej idź już spać żebyś mi nie zaspała.

- Dobra, dobra. To będą Twoje najlepsze urodziny! – mówiła z entuzjazmem.

- Wiem!

- Dobra, musimy iść spać. Dobranoc moja solenizantko!

- Dobranoc. – rozłączyłam się i odłożyłam telefon na szafkę przy łóżku. Ale gdy tylko przyłożyłam głowę do poduszki zaczęły przychodzić wiadomości o nieodebranych połączeniach… Po chwili usłyszałam dzwonek ponownie, odebrałam szybko, żeby nikogo w domu nie budzić i nawet nie zdążyłam zobaczyć kto do mnie dzwoni jednak szybko się dowiedziałam gdy usłyszałam głos Ingi. Złożyła mi życzenia i zakończyłyśmy rozmowę. Przyszło jeszcze kilka sms’ów ale nawet nie podnosiłam ręki po telefon. Przeczytam je rano.

Obudziłam się dość wcześnie, zresztą czemu się dziwić. Jeszcze nie wyszłam z łóżka a już czułam jak bardzo jestem zdenerwowana. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu i zobaczyłam trzy wiadomości. Przeczytałam je i odpisałam. Wytrzymałam do szóstej trzydzieści po czym wstałam i zaczęłam się ogarniać. Napisałam również wiadomość do Madzi:

Mam nadzieję, że już nie śpisz :)

Zawsze miała problem z rannym wstawaniem, zresztą jak ja ale jakoś umiałam sobie z tym radzić, czego nie można powiedzieć o mojej przyjaciółce. Szybko otrzymałam odpowiedź:

Oczywiście, że nie :) Wstałam! :D

W takich chwilach wszystko robiłam z zadziwiającą prędkością, przez co później musiałam siedzieć i czekać patrząc na pomału przesuwające się wskazówki zegara. Nie potrafiłam doprowadzić się do porządku, byłam jak nakręcona. Kiedy już się ogarnęłam poszłam przygotować sobie coś do zjedzenia. Z trudem cokolwiek przechodziło mi przez gardło, trwało to dużo dłużej niż zazwyczaj ale zjadłam śniadanie. Mama oczywiście zadbała abym nie była głodna… przygotowała mi bułki na drogę (choć ona wcale nie miała być jakaś kosmicznie długa) i jakieś drobne przekąski, na które nawet nie zwróciłam uwagi wrzucając je do torby. Oczywiście chyba z pięć razy sprawdzałam, czy na pewno wszystko spakowałam. Wysłuchałam jeszcze szybkich życzeń od domowników i wyszłam. Z Magdą byłam umówiona o ósmej. Czekając na nią, nie potrafiłam ustać w miejscu ale wreszcie zobaczyłam ją idącą w moją stronę. Jej promienny uśmiech widziałam już z daleka pomimo mojej wady wzroku. Od razu rzuciła mi się na szyję i zaczęła składać mi życzenia po raz drugi. Przeszłyśmy kawałek na przystanek tramwajowy. Naszym pierwszym celem podróży były Katowice, z których miałyśmy busa do Wisły. Była sobota rano, więc w tramwaju nie było tłoku. Z centrum przeszłyśmy kawałek na dworzec autobusowy i czekałyśmy na busa. Wolałyśmy być trochę wcześniej aby na pewno załapać się na wolne miejsca. Wokoło kręciło się już kilka osób. Byłam bardzo ciekawa ilu z nich wybiera się w to samo miejsce co my. Gdy podjechał bus, byłyśmy jednymi z pierwszych osób jakie wsiadły do pojazdu. Wtedy byłam już spokojniejsza… dojedziemy. Ja usiadłam oczywiście przy oknie. Widziałam, że pomimo, iż Magda nie była wielką fanką skoków to też cieszyła się na ten wyjazd, co było dla mnie ważne. Nie chciałam, żeby było to dla niej męczarnią i znosiła to tylko dla mnie. Najpierw rozmawiałyśmy jak najęte, po czym ja zaczęłam słuchać muzyki przez słuchawki a ona wyciągnęła książkę. Zauważyłam kilka osób, które również jechały na skoki. Poznałam ich po gadżetach oraz dlatego, że między piosenkami słyszałam urywki ich rozmów. Tak bardzo się cieszyłam, nie chciało mi się wierzyć, w to, że już dzisiaj zobaczę tych, których tak kochałam widząc tylko na ekranie telewizora czy komputera. Myślałam tylko o jednym… będę bliżej nich, niż kiedykolwiek w życiu. Po wczorajszym dniu, mogłam się już spodziewać wszystkiego. Nie mogłam się doczekać aby ponownie zobaczyć naszych skoczków a gdy myślałam o wszystkich skoczkach światowej sławy czułam jak serce zaczyna mi znowu szybciej walić. Podczas drogi dostałam jeszcze kilka wiadomości z życzeniami, także od Maćka, który zapowiedział mi, że na pewno zapamiętam ten dzień na zawsze. Już się bałam. Po niecałych dwóch godzinach drogi dojechaliśmy do Wisły. Pokój miałyśmy wynajęty w centrum. Dość łatwo udało nam się znaleźć dom, w którym miałyśmy mieszkać. Pokój nie był duży, ale przytulnie urządzony. Odłożyłyśmy bagaże, zabrałyśmy tylko to co będzie nam potrzebne i poszłyśmy szukać jakiegoś busa do Malinki, co okazało się dość łatwe. Gdy byłyśmy już na miejscu było przed jedenastą. Choć do konkursu było jeszcze dużo czasu wszędzie chodzili kibice, był to piękny widok. Napisałam wiadomość do koleżanki - Kasi, która także tu była, że jesteśmy już na miejscu. Nie był to jej pierwszy raz na zawodach więc liczyłam na jej doświadczenie. Pokój miała wynajęty dość blisko skoczni. Spotkałyśmy się przed skocznią, nie umiałam już powstrzymać emocji. Czas tak przyspieszył, że sama nie wiedziałam już co się działo. Na szczęście Kasia, doskonale panowała nad czasem i wiedziała gdzie i kiedy powinnyśmy iść. Całe szczęście, że tam była bo ja sama nie zorientowałabym się w terenie. Porozmawiałam jeszcze przez telefon z Patrykiem, który tak się rozgadał składając mi życzenia urodzinowe, że nie umiał skończyć. Naprawdę się uśmiałam chociaż byłam w takim humorze, że śmiałam się chyba ze wszystkiego. Pod skocznię schodziło się coraz więcej ludzi, na szczęście udało nam się zając dobre miejsca w kolejce. Magda wszystkiemu i wszystkim robiła zdjęcia, zresztą sama jej powiedziałam, żeby uwieczniła każdy element. A ona ze swoją pasją do fotografowania wypełniała postawioną przeze mnie misję wzorowo. Ze wszystkich stron docierał do mnie gwar ludzi. Od momentu gdy zostały otworzone bramki czas zaczął pędzić z zadziwiającą prędkością. Wszystko działo się tak szybko. Oczekiwanie na rozpoczęcie konkursu drużynowego i sam jego przebieg. W naszym stojącym sektorze panowało takie zamieszanie i tłok. Byłyśmy przy samych barierkach dzięki czemu mogłyśmy z tak bliska przyglądać się idącym po oddanych skokach skoczkom. Podziwiałam ich cierpliwość do fanów. Byłam tak zaaferowana tym wszystkim co działo się wokół mnie, że nawet nie wiedziałam kto, które miejsce aktualnie zajmuje. Drużynówkę wygrali Austriacy, drugie miejsce przypadło Niemcom a trzecie Polakom. Po zakończeniu konkursu ja i Madzia rozdzieliłyśmy się już z Kasią i ruszyłyśmy aby spróbować zdobyć zdjęcia i autografy skoczków. Przepychałyśmy się w tłoku, gdy wreszcie byłyśmy już w pobliżu domków skoczków, pierwszymi, których zauważyłam była nasza reprezentacja. Wiedziałam, że wśród nich będzie także Maciek. Musiałam im pogratulować świetnego trzeciego miejsca. Gdy już się do nich przepchałam szybko im pogratulowałam i już miałam iść w kierunku tłumu zgromadzonym wokół Austriaków gdy Maciek złapał mnie za rękę i powiedział

- Czekaj, pomogę Ci. Mam lepszy sposób niż, przepychanie się wśród tych wszystkich fanów – co miałam zrobić? Zaufałam mu, wiedziałam, że na pewno lepiej zna teren niż ja więc pozwoliłam mu się poprowadzić, złapałam Magdę szybko za rękę i pociągnęłam za sobą. Odciągnął nas na bok, kompletnie nie orientowałam się w tym co się dzieje, ale po dosłownie minucie może półtora metra dzieliło mnie od Gregora Schlierenzauera.

- Osobiście zadbam o to, żebyś miała zdjęcie i autograf każdego – usłyszałam głos Maćka. Po chwili już szturchał go w ramię i głośno prosił, żeby do nas podszedł. Stałam jak sparaliżowana gdy przede mną pojawił się Austriak. Nie słyszałam nawet tego co mówił do niego mój przyjaciel. Gregor uśmiechnął się do mnie i widząc Magdę z aparatem stanął obok mnie i zapozował do zdjęcia. Na szczęście chwilę przed zrobieniem zdjęcia trochę się ogarnęłam i mój zastygły w szoku wyraz twarzy zmienił się na uśmiech. Podpisał mi się także na zdjęciu, które miałam przygotowane w tym celu. Po chwili pojawili się także Thomas Diethart, Michael Hayboeck i Stefan Kraft. Podczas zdjęcia z każdym z nich moje serce biło jak szalone ale przy tym ostatnim stało się ze mną coś dziwnego. To nie były już tylko nerwy. W moim żołądku zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Pierwszą rzeczą, która przykuła moją uwagę u bruneta były oczy. Te nieziemskie czekoladowe oczy. Nasze spojrzenia się spotkały. Podszedł objął mnie w talii i pozwolił sobie zrobić zdjęcie. Po chwili pojawili się przy nas także reprezentanci Polski i stało się coś co zaskoczyło mnie jeszcze bardziej. Maciek zaintonował głośne Sto lat a wszyscy wokoło (którzy znali język polski) dołączyli się i zaczęli śpiewać głośne „Sto lat”. Gdy patrzyłam na te ich uśmiechy było mi tak gorąco. Sama byłam w szoku, że jeszcze tu stałam a nie zemdlałam z wrażenia. Gdy skończyli zaczęli mi składać życzenia, ku mojemu zaskoczeniu życzenia składali mi także skoczkowie Austriaccy. W duchu dziękowałam wszystkim moim nauczycielom angielskiego za to, że udało im się doprowadzić mój angielski do tak wysokiego poziomu, że mogłam się bez problemu porozumiewać z obcokrajowcami. Maciek powiedział, żebyśmy za dziesięć minut były przy busie naszej reprezentacji. Skoczkowie kontynuowali spełnianie próśb fanów a my poszłyśmy skorzystać jeszcze z chwili czasu. Bardzo blisko nas pakowali się Norwegowie. Udało nam się jakoś do nich przebić i udało mi się zdobyć zdjęcie z Johannem Andre Forfangiem i Andersem Fannemelem oraz ich autografy. Następnie szybko przedostałyśmy się do busa, o którym wspominał mi Kot. Gdy nas zobaczył, podszedł i zaoferował podwózkę.

- Wspominałaś, że macie pokój w centrum. My też mieszkamy w hotelu w Wiśle więc możecie zabrać się z nami. Na pewno będzie wam wygodniej niż tłuc się jakimś autobusem z tym tłumem.

- Dzięki. Chętnie skorzystamy – grzechem byłoby nie skorzystać. Uśmiechnął się i zaprosił nas do środka. Magda całkiem nieźle dogadywała się z chłopakami. Droga nie była długa, najgorsze było wydostanie się spod skoczni. Wszędzie samochody i ludzie nie patrzący gdzie idą. Po chwili byliśmy już pod hotelem, w którym mieszkali. Nie było stąd daleko do miejsca noclegu mojego i przyjaciółki. Kawałek dalej widziałam jak z austriackiego busa wychodzą skoczkowie. Zatrzymali się w tym samym hotelu. Bez problemu rozpoznałam tych, z którymi jeszcze parędziesiąt minut temu rozmawiałam. Jeden z nich patrzył w naszym kierunku. Był to Stefan.

- Jest dopiero dwudziesta, wracacie już do siebie czy zostaniecie jeszcze z nami? – spytał Kamil. Spojrzałam z pytającym wyrazem twarzy na Magdę. Widziałam, że chce zostać. Chyba trochę się wkręciła w ten inny świat.

- No to zostaniemy jeszcze chwilę – powiedziałam do chłopaków.

- Dobra, to bierzemy nasze graty i u kogo w pokoju się spotykamy? – spytał z entuzjazmem Dawid.

- Może u mnie i Piotrka? – zasugerował Kamil.

- Okej! – rzucili na odchodne i pozbierali swoje rzeczy.

- Który to numer pokoju? – ku mojemu zdziwieniu pytała o to Madzia – dołączę do was za chwilę, tylko pogadam z chłopakiem – i pokazała na telefon.

- 214 – powiedział Żyła z uśmiechem.

- Dobra, to ja już idę, nie zgub się – rzuciłam ze śmiechem w stronę przyjaciółki. I poszłam za Maćkiem. Najpierw do jego pokoju, żeby zostawił rzeczy, wziął prysznic a później do pokoju Kamila. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy, śmialiśmy się i komentowaliśmy dzisiejszy konkurs. Nie obyło się także bez obstawiania wyników jutrzejszego konkursu indywidualnego.

- A Magda nadal nie przyszła? – rzucił nagle Janek.

- Faktycznie, nie wiem co z nią… - zaniepokoiłam się – zejdę na dół, może gdzieś się tam kręci, pewnie się zagadała.

- Pójdę z tobą! – szybko zareagował Maciek.

- Nie trzeba – uśmiechnęłam się – nie zgubię się przecież.

Wyszłam z pokoju i zeszłam na dół. Byłam już przed budynkiem i rozglądałam się w poszukiwaniu przyjaciółki gdy nagle poczułam, że ktoś na mnie wpadł. Szybko odwróciłam się wystraszona i nagle ujrzałam już dzisiaj po raz drugi z bliska te czekoladowe oczy, które mogły należeć tylko do jednej osoby.

- Przepraszam! Zamyśliłem się i cię nie zauważyłem – zaczął się tłumaczyć Stefan. Ten angielski ostatnio coraz częściej mi się przydaje.

- Spokojnie, nic się nie stało… - zobaczyłam jak uważnie mi się przygląda.

- To ty… przyjaciółka polskiej kadry… dobrze pamiętam?

- Tak to ja.

- Stefan – powiedział wyciągając rękę na przywitanie.

- Agata – uścisnęłam ją.

- Jeszcze raz wszystkiego najlepszego! – teraz na jego twarzy zobaczyłam już wyraźny uśmiech.

- Jeszcze raz, dziękuję! – no, Maciek miał rację… ten dzień na pewno zapamiętam…

- Co tutaj robisz sama? – i wtedy przypomniałam sobie, po co wychodziłam.

- Szukam przyjaciółki… - ponownie zaczęłam się za nią rozglądać.

- Może to ona? – wskazał w stronę małego parczku. Spojrzałam w tamtym kierunku. Miał rację! Dalej spacerowała i rozmawiała przez telefon.

- Taaaak, dzięki, to ona. Ale nie będę jej przeszkadzać, pójdę na górę, bałam się tylko, że coś się stało.

- To może poczekasz na nią… tutaj… będziemy mogli porozmawiać czy coś… - czy ja śniłam? Czy właśnie Stefan Kraft proponował mi spędzenie wspólnego czasu.

- Poczekaj – powiedziałam i szybko skierowałam się w stronę Magdy. Podeszłam do niej a ona odsunęła telefon od ucha.

- Co jest? Wiem, trochę się zagadałam… już kończę. – powiedziała

- Nie o to chodzi… znaczy… ile jeszcze czasu mogłabyś z nim rozmawiać? – widziałam na jej twarzy, że nie wie o co mi chodzi. Pokrótce przedstawiłam jej sytuację na co zaczęła się śmiać.

- Dobra, połaź z nim gdzieś tu a ja postaram się jeszcze trochę pogadać.

Odwróciłam się i skierowałam się w stronę czekającego Austriaka. Z uśmiechem powitał mój powrót.

- Powiedziała, że postara się szybko skończyć więc nie będziesz musiał, czekać tu ze mną długo – uśmiechnęłam się – to może gdzieś tu pospacerujemy?

- Jasne.

Poszliśmy w stronę parczku, czułam się przy nim tak… inaczej… nawet nie wiem kiedy oddaliliśmy się od hotelu i zaczęliśmy iść przez centrum. W międzyczasie Stefan założył na głowę kaptur chcąc uniknąć zaciekawionych spojrzeń i fanów.

- Nie lubisz tego? Po co się pytam… to pewnie musi być męczące… to całe zamieszanie wokół ciebie… - zmieniłam temat.

- Lubię, lubię mieć kontakt z fanami… ale to czasami męczące… zero prywatności… - miałam okazję poznać prawdziwego Stefana Krafta. Muszę przyznać, że był… inny… inny niż się spodziewałam. Jasne był moim ulubionym skoczkiem ale nie miałam pojęcia jaki był. Teraz mogę powiedzieć, że zaskoczył mnie, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Był szczery… tak, to biło od niego od razu. Pogodny, był typem wariata wiecznie chcącego żartować i się wygłupiać. Spacerowaliśmy po ciemnym mieście i rozmawialiśmy. Jedynym źródłem światła były latarnie w oddali, światła okien i gwiazdy. Czułam się wyjątkowo. Jednak całkowicie straciłam rachubę czasu. Usłyszałam dzwonek mojego telefonu i zobaczyłam, że dzwoni Maciek.

- Przepraszam – mruknęłam do Stefana i odebrałam telefon.

- Gdzie ty jesteś? – usłyszałam od razu głos przyjaciela.

- Spokojnie. Przepraszam… straciłam poczucie czasu. Będę za chwilę, czekaj w pokoju Kamila – wiedziałam, że tam właśnie jest gdyż słyszałam śmiechy drużyny.

- Dobra, czekamy – i rozłączył się.

- Chyba powinniśmy już wracać – usłyszałam głos obok siebie.

- Taaaak – powiedziałam z uśmiechem.

Gdy byliśmy już pod hotelem powiedział, że odprowadzi mnie pod pokój, chciałam protestować ale nie dał mi szansy. Gdy już mieliśmy się pożegnać powiedział:

- Dziękuję.

- Za co? – spojrzałam na niego zdziwiona.

- Za rozmowę. Za to, że zachowywałaś się tak… normalnie… nie traktowałaś mnie tak jak wszyscy… jako „wielką gwiazdę”. Przy tobie mogłem się poczuć… normalnie.

- Nie masz za co dziękować. To była dla mnie ogromna przyjemność – przytulił mnie na pożegnanie. Mogłam jeszcze przez ułamek sekundy patrzeć w jego oczy i dostrzegać w nich prawdziwą radość, po czym odwrócił się i poszedł dalej korytarzem. Nagle przed nim wyrosła sylwetka kogoś kogo nie spodziewałam się już dzisiaj zobaczyć. Michael.

- Stefan, tu jesteś… szukaliśmy cię.

- Tak jestem, jestem, nic mi nie jest. Byłem na spacerze – w tym momencie wzrok Michaela spoczął na mnie. Uśmiechnęłam się do niego. Po konkursie był dla mnie miły, składał mi życzenia więc nie widziałam powodu, dlaczego miałabym być dla niego oschła. Jednak on widział. To nie było już to przyjazne spojrzenie ale poczułam chłód bijący z jego błękitnych oczu. „A temu o co chodzi?” – pomyślałam i weszłam do pokoju, przed którego drzwiami stałam już kilka minut.

- No jesteś wreszcie! – wszyscy ucieszyli się na mój widok – myśleliśmy już, że faktycznie się zgubiłaś.

- Dobra, może mam kiepską orientację w terenie ale nie aż tak! – powiedziałam z pretensją ale i uśmiechem. Widziałam, że Magda świetnie się z nimi dogaduje.

- To co? Zbieramy się? – powiedziała do mnie.

- Tak, jest już późno a wy panowie – tu zwróciłam się do chłopaków – musicie się wyspać! Któregoś z was, chcę jutro widzieć na podium.

- Ma się rozumieć – dumnie wypiął się Kamil, na co wszyscy wybuchli śmiechem.

- Odprowadzę Was – zaoferował się Maciek.

- Nie musisz.

- To nie było pytanie – powiedział z uśmiechem.

- Dobra, to chodź – zaśmiałam się. Pożegnałyśmy się ze wszystkimi i wyszliśmy w trójkę z pokoju.

Maciek odprowadził nas pod same drzwi a gdy zostałyśmy już same w pokoju, Magda stwierdziła, że muszę jej wszystko dokładnie opowiedzieć. Położyłam się spać z myślą, że właśnie kończą się moje najlepsze urodziny w życiu. A jeżeli chodzi o Michaela… po pewnym czasie zaczęło mi się wydawać, że może źle to wszystko odczytałam…

__________________________________________

No i jestem i ponownie przepraszam za ten poślizg w czasie! Postaram się to naprawić! :) 

No i jak Wam się podoba? Bo mi po części się podoba a po części nie... No ale tak czy siak wreszcie pojawili się Austriacy! :D 

Dziękuję, za wszystkie komentarze pod rozdziałami i jak zwykle zachęcam Was do pisania swoich opinii :) Nie przeciągam i do następnego! xx

Buziaki!