Rozdział 3

„Masz w sobie coś, co sprawia,

że chcę chodzić do miejsc gdzie,

‘przez przypadek’ mogłabym Cię spotkać.”

Nie spałam dobrze tej nocy. Budziłam się z mocno kołatającym sercem, czasami śniły mi się koszmary jednak nie były to sny o potworach, raczej o stracie kogoś bliskiego i tego typu rzeczach. Często nie pamiętałam co wywołało mój niepokój i nerwy… tak było i tym razem. Całą noc wierciłam się, zasypiałam by po chwili znowu się przebudzić. Po szóstej rano stwierdziłam, że to i tak nie ma sensu. Wstałam, spojrzałam przez okno, było pięknie. Poszłam do łazienki, umyłam się, ubrałam, włosy związałam w kucyk jak to miałam w zwyczaju, jeżeli chodzi o makijaż zdecydowanie preferowałam zwykłe podkreślenie rzęs tuszem. Nie chciałam jeszcze budzić mamy, bo po co? Wyszłam z pokoju, zamknęłam drzwi na klucz i opuściłam budynek z myślą, że wrócę zanim się obudzą i nawet nie zauważą mojego zniknięcia. Wiedziałam gdzie chcę iść. Od razu skierowałam się w kierunku skoczni. Ulice były takie puste i ciche, mogłam spokojnie pomyśleć o wszystkim i o niczym. Nawet nie wiem kiedy byłam już na miejscu. Usiadłam na pobliskiej ławce i spoglądając na Krokiew zamyśliłam się. Odcinanie się od świata realnego było dla mnie częste, nie rzadko zdarzało się, że odzyskiwałam świadomość dopiero po kilku szturchnięciach przez osobę, która jak się okazywało cały czas do mnie mówiła. Jednak tym razem byłam w miarę świadoma co się wokół mnie działo. Zaczęły mijać mnie pojedyncze osoby spieszące się do pracy lub do nieznanych mi celów. 

–Mogę się dosiąść? – usłyszałam męski głos po mojej lewej stronie.

-Mhm – mruknęłam. Usiadł… i siedział tak w ciszy. Po chwili zdałam sobie sprawę, że nawet nie spojrzałam na mojego towarzysza. Lekko obróciłam głowę żeby zerknąć na nieznanego mi chłopaka. Był to brunet o ciemniejszej karnacji. Przystojny… nie można powiedzieć że nie. Pech chciał, że akurat on też na mnie spoglądał. Nasze spojrzenia spotkały się. Uniósł lekko kącik ust do góry w delikatnym uśmiechu. Odwzajemniłam go, jednak nie zamierzałam się odzywać, może i miałam ochotę porozmawiać ale nie… nie będę pierwsza rozpoczynała rozmowy. Albo pomyślał tak samo albo najzwyczajniej w świecie nie chciał rozmawiać i przyszedł tu w takim samym celu jak ja. Popatrzeć na skocznię i pomedytować w ciszy. Chwila… coś mi tu nie pasowało… twarz jakby znajoma… nie chciałam zerkać ponownie ale to było silniejsze ode mnie. Znowu lekko przekręciłam głowę niby spoglądając na coś w tamtym kierunku. Spojrzałam na niego i szybko zaczęłam wpatrywać się tępo przed siebie. Nie możliwe… moja głowa chyba płata mi niezłe figle… nigdy nie widziałam go twarzą w twarz… jedynie na zdjęciach czy w telewizji ale poznałam go… jeżeli moja wyobraźnia nie żartowała sobie ze mnie to właśnie w tej chwili obok mnie siedział nie kto inny jak Maciej Kot! Nie powiem, czułam się trochę nieswojo. Po piętnastu minutach cisza była nie do wytrzymania, już miałam podnieść się z ławki, gdy ponownie usłyszałam jego głos… 

- Piękna, prawda?

Spojrzałam na niego zdziwiona i wtedy dostrzegłam że jego wzrok wpatrzony jest w skocznię…

- Tak, prawda- nie miałam ochoty się wywnętrzać. Znowu cisza…

- Przepraszam, nie przedstawiłem się… Maciek jestem. – Wiedziałam! Odwróciłam wzrok, tym razem patrzył na mnie.

- Wiem, poznałam Cię… Agata – powiedziałam wyciągając rękę na przywitanie. Wiem, że to facet powinien wyciągnąć dłoń pierwszy ale tak już miałam w zwyczaju, taki odruch. Uścisnął moją rękę mówiąc:

- Fanka skoków? – kiwnęłam głową. – Nie zachowujesz się jak fanka… one raczej mają trudności ze skleceniem zdania… zazwyczaj – dodał z lekkim uśmiechem. Co miałam mu powiedzieć? Że po prostu za bardzo mnie zatkało i pewnie dopiero później dotrze do mnie że z nim rozmawiałam?

- Wiesz… trochę mnie zaskoczyłeś… nie spodziewałam się Ciebie spotkać, więc pewnie jeszcze do mnie nie dotarło że z Tobą rozmawiam. – Postawiłam na szczerość. Miło mi było gdy jego uśmiech się powiększył.

- Jest rano… co tutaj robisz?

- Nie mogłam spać. – prosta odpowiedź na proste pytanie.

- Ja też. Często tu przychodzę… ale Ciebie jeszcze nigdy tu nie widziałem. – No co ty? Myślałam że widziałeś mnie tu kiedy byłam ponad sto kilometrów stąd.

- Tak, nie dziwię się. Wczoraj przyjechałam.

Rozmowa jako tako się kleiła. Nie rozmawialiśmy jednak o niczym konkretnym. Mówiliśmy, żeby mówić cokolwiek. Ale nie powiem, była to przyjemna wymiana zdań. Spojrzałam na zegarek w telefonie. Która? Po dziewiątej? Oho… pięć nieodebranych połączeń od mamy… sama nie wiem czemu miałam wyciszony telefon i nie słyszałam kiedy dzwoniła. A jeśli chodzi o wibracje… to na nie bym nie liczyła, raz działały a raz nie… Powiedziałam Maćkowi, że muszę już iść i co zobaczyłam na jego twarzy? Cień smutku? Czyżby rozmowa ze mną była w jakimś stopniu przyjemna?

- Jest szansa, że jeszcze się tu pojawisz rano? 

- Jest. I to duża. – Uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę domu. Chyba się uśmiechnął ale wtedy myślałam już tylko o tym żeby szybko wybrać numer mamy. Odebrała po dwóch sygnałach ‘Gdzie ty jesteś i czemu nie odbierasz?’ usłyszałam w słuchawce. ‘Spokojnie mamo… już idę… byłam na spacerze a telefon miałam wyciszony’ ‘To na przyszłość miej włączony dźwięk, porozmawiamy jak wrócisz’ i rozłączyła się. Super… teraz czeka mnie kazanie.

Weszłam do budynku lekko zdyszana, schody, korytarz i już byłam u nich w pokoju.

-Jestem – powiedziałam wchodząc. Oparłam się o framugę drzwi i głęboko oddychałam żeby uspokoić oddech.

-Świetnie. Możesz mi w takim razie powiedzieć gdzie byłaś i dlaczego nam nie powiedziałaś ani nie zostawiłaś żadnej kartki ani nic? – usłyszałam od razu. 

- Już mówiłam, że byłam na spacerze – szczegóły wolałam pominąć bo i po co miałam jej wspominać o Maćku… dość często wyznawałam zasadę „Nie mówić bo po co?” zdecydowanie wolałam gdy moja mama nie znała szczegółów z mojego życia. – to chyba proste nie chciałam Was budzić a liściku nie zostawiłam bo i gdzie? Na drzwiach miałam wam przykleić? Albo może na moich? Tym bardziej, że myślałam o wcześniejszym powrocie.

- Nie chcę robić awantury… następnym razem… tak, myślę, że karteczka na drzwiach spokojnie mi wystarczy – powiedziała. Odetchnęłam, bo przynajmniej była to krótka rozmowa, bez żadnego umoralniania. A co do reszty to… serio? Mam przyklejać kartkę na drzwi żeby każdy kto będzie przechodził koło mojego pokoju wiedział, że wyszłam się przejść? 

- Okej… -mruknęłam dla świętego spokoju.

Reszta dnia minęła normalnie, całe szczęście wczorajsza rozmowa została zapamiętana i wybraliśmy się na Gubałówkę. Często wracałam myślami do nowo poznanego znajomego. Analizowałam naszą rozmowę i zastanawiałam się czy to aby na pewno nie był sen lub wytwór mojej wyobraźni. Zaskakująco dobrze mi się z nim rozmawiało, na luzie, jakbym znała go dużo dłużej. Nie mogłam doczekać się kolejnego spotkania… szkoda tylko, że nie poprosił chociaż o numer telefonu no ale w końcu spytał czy jeszcze się spotkamy. Miałam zamiar nie odpuścić żadnego poranka pod skocznią z nadzieją, iż on także się tam pojawi. Tymczasem weszliśmy już na górę i podziwiałam mój ukochany widok na Zakopane. Wiele się nie zmieniło. Długo przyglądałam się „śpiącemu rycerzowi”, mieliśmy ze sobą lornetkę więc mogłam spokojnie obejrzeć wielki krzyż na Giewoncie. Doskonale było widać skocznie i ponownie uśmiechnęłam się na wspomnienie porannego spotkania. Następnie dokładnie obeszliśmy budki z pamiątkami, kupiłam oczywiście pocztówki dla przyjaciół. Uwielbiam wysyłać kartki pocztowe jak i je dostawać, szkoda, że nie jest to już tak popularne jak kiedyś jednak ostatnio wydaje mi się, że coraz więcej osób do tego wraca. Później wróciliśmy do centrum, obiad, spacer, wieczorem karty. Gdy byłam już u siebie w pokoju zadzwonił telefon. Spojrzałam na wyświetlacz „Madzia”, odebrałam i  od razu kazała mi opowiadać jak jest i czy już zdążyłam się z kimś pokłócić. Była zaskoczona gdy powiedziałam że, na razie obyło się bez większych konfliktów, wolałam pominąć poranną rozmowę z mamą… to w sumie nie było czymś wielkim. Przekazała mi pytanie Ingi „Poznałaś już kogoś”, odpowiedziałam, że nie choć po chwili  stwierdziłam, że można jej powiedzieć. Gdy usłyszała historię z Maćkiem w roli głównej nie chciała mi uwierzyć… no dzięki… w końcu chyba uwierzyła i wręcz kazała mi pojawiać się tam co rano. Nie miałam zamiaru robić inaczej. Posłuchałam jeszcze co słychać u znajomych i pożegnałyśmy się. Następnie standardowo komputer, łazienka, muzyka i łóżko. 

Nie miałam problemów z zaśnięciem, nawet grająca muzyka mi nie przeszkadzała.

Otworzyłam oczy, było zaskakująco jasno, promienie słoneczne wpadały do mojego pokoju. Podniosłam się i spojrzałam na wyświetlacz telefonu 09:14.

Cooo? Zaspałam! Straciłam szansę na spotkanie go. Ciekawe, czy tam był z nadzieją na spotkanie ze mną? Ta myśl nie dawała mi spokoju i męczyła mnie nieustannie. 

______________________________________

No i jestem z kolejnym rozdziałem :D Akcja pomału się zaczyna, choć to nie do końca miało tak być :)  Mam nadzieję, że się Wam podoba, a jeżeli macie do czegoś zastrzeżenia piszcie w komentarzach! :) Wszystkie komentarze czytam z wielką przyjemnością bo to znak, że ktoś to czyta ;p

No to cóż... nie przeciągam, czekam na opinie i do następnego! Buziaki ;*